گاهی شنا کردن برخلاف جریان آب –یا چیزی که بعضی جاها سنت شکنی خوانده می شود- نوعی پرستیژ به همراه دارد. بویژه در مملکت فلک زده ما که قانون به تجلی اراده آدمهای زور مدار و بی شرف تعبیر می شود. بطور نسبی، اینکه مردم چطور با نرده های چهار راه ولیعصر تا می کنند به همین موضوع برمی گردد.
گرچه در ابراز احساسات فله ای و گله ای جزو سرآمدان جهان هستیم، اما شاید اگر از تک تک کامنت نویسان پیج مسی سوال کنیم هر کدام دلایل بسیار متفاوتی برای این یورش مغول وار بیاورند. آیا تنها وجه مشترک همین اشتیاق به «هجمه» است!؟
تصور کنید فردی تنگدست را که به مهمانی اشرافی دعوت شده. بلند نشدن حضار در لحظه نزول اجلال چقدر توی ذوقش می زند؟ حالا مقایسه کنید این را با آدمی از همان طبقه مهمانان که توی شلوغی میهمانی دچار همین وضعیت بشود. این وضعیت بی شباهت نیست به آنچه مردم ما در جامعه به اصطلاح جهانی حس می کنند. آزمایش مهمتر این است که همین وضعیت را در فرهنگ های متفاوت متصور شویم. بعید است نتیجه خیلی متفاوتی بگیریم.
اما در عمیق ترین لایه های فکری هنوز باور نمی کنیم که از اصل افتاده باشیم: این اسب تمام شد، یک اسب دیگر. در اوج تنگدستی، باد در غبغب بریز و سینه سپر کن. از این جهت، تسلیم شدن در برابر غرب بجهت اوضاع خراب اقتصادی بمنزله خالی شدن باد است و تفاوتی هم میان برادران عرزشی و خواهران لرزشی در بین نیست. هول زدن توی صف توزیع ارزاق فقط از این جهت ناپسند می نماید که شبیه شستن رخت چرکها جلوی چشم مردم است.
به همین سیاق، ضرورتی در این نیست زمین را به آسمان بدوزیم. امریکا ستیزی برادران پشمالو در واقع نسخه جهانی شده همین فرهنگ است که میگوید: موشکل؟ موشکل نداریم ما اینجا، خیلی هم خوبی….
مشکل مهمان فرضی ما فقر نیست؛ این است که می خواهد غوره نشده پا در جمعی بگذارد که به وضوع متعلق به او نیست. شهوت مجهز شدن به سلاح علم (از نوع مدرک دکترا) اتومبیلهای اسپورت، مبایل آخرین مدل، بمب اتم و سایر چیزها علامت خوبی برای سلامت یک جامعه نیست.
مردمانی داریم با آرزوهایی چندین و چند برابر بضاعتشان است. به فرض که حکوت یا دولتی آمد که با عقلانیت امروزین مملکت را اداره کند عاقبتش چه خواهد بود؟ در همه جای دنیا مردمانی که دائم بخواهند دائم احساس شرمساری یا حقارت کنند طعمه لذیذی برای جناح های فاشیست و پوپولیست هستند. این هم یکی دیگر از بدبختی های ما.
دوران 
بیان دیدگاه